Jako naukowiec byłem na początku niezwykle podekscytowany otrzymaniem tego małego mikroskopu. Potem zdałem sobie sprawę z dużego problemu, który sprawia, że ten mikroskop nie jest niezawodny w monitorowaniu owulacji. Oto dlaczego: Stężenie soli (technicznie rzecz biorąc chlorku sodu) w ślinie kobiety wzrasta, gdy zbliża się ona do owulacji. Kiedy stężenie będzie wystarczająco wysokie, pod mikroskopem utworzy masywny wzór kryształów paproci – to właśnie widzimy. Problem w tym, że kropla śliny wysychająca pod mikroskopem jest nierówna. Zatem zawsze jest tam ta ostatnia maleńka kropelka śliny z bardzo stężoną solą i to tam zawsze będziemy widzieć wzór paproci, nawet jeśli na początku ogólne stężenie soli w ślinie jest niskie. Dlatego czasami, gdy to nie może być owulacja, wciąż możemy dostrzec wzory paproci wzdłuż krawędzi mikroskopu, gdzie ślina suszy ostatnią kroplę. Jak teraz sprawić, żeby to działało poprawnie? Rozwiązaniem jest użycie tej samej ilości śliny do każdego testu i patrzenie tylko na środkowy obszar mikroskopu, ponieważ krople śliny zazwyczaj są suche na krawędziach. Ogólnie rzecz biorąc, uważam to za interesujące, ale nie polegałbym wyłącznie na tej metodzie przewidywania owulacji, ponieważ wyniki mogą być sztuczne z powyższych powodów.
